Pierwsze doświadczenia z przygotowywaniem pożywienia zapewne pojawiły się tuż po wynalezieniu ognia i odkryciu możliwości wykorzystania go do przyrządzania potraw. Jako że człowiek jest istotą społeczną, która lubi dzielić się informacjami i osiągnięciami, także eksperymenty i sukcesy kulinarne stały się tematem przekazu, najpierw ustnego, a po wynalezieniu pisma także utrwalonego na różnorodnych materiałach.

Jak wiemy z historii, do zapisywania tekstów służyły rozmaite materiały, w tym kamień, drewno, tabliczki gliniane (nie wypalone wykorzystywane wielokrotnie), skorupy rozbitych naczyń glinianych, a później papirus, pergamin i w końcu papier, który stał się najbardziej rozpowszechnionym materiałem pisarskim. Wszystkie te materiały łatwo ulegają zniszczeniu, jeżeli nie są przechowywane w odpowiednich warunkach. Tak też się zapewne stało z wieloma zanotowanymi przepisami, które jak to bywa początkowo służyły samemu twórcy danej receptury, a z czasem zaczęły stanowić instrukcję dla mniej lub bardziej doświadczonych w sztuce przyrządzania potraw członków społeczności.

Szczęśliwie niektóre zapiski przetrwały. W przypadku tabliczek glinianych pożary okazały się wręcz dla nich zbawienne, gdyż dzięki temu zostały one utrwalone. Są dziś źródłem cennych informacji o kulturze kulinarnej tych odległych czasów.

Odczytanie pisma egispkiego, tzw. hieroglifów, stało się możliwe dopiero po odnalezieniu tzw. kamienia z Rosetty.

Jest bardzo prawdopodobne że wiele receptur czeka jeszcze na odczytanie w magazynach największych bibliotek świata, których zbiory są stopniowo rozszyfrowywane przez nielicznych znawców.