Kapelusze nadawały charakter zarówno strojom kobiecym, jak i męskim. Stosowne nakrycie głowy było wyrazem elegancji i taktu. Na przełomie wieków jednym z najpopularniejszych, ale i najbardziej szykownych modeli był cylinder (także szapoklak). Noszony dość powszechnie stanowił przede wszystkim wizytowy dodatek.
Bardziej codziennym, choć równie modnym typem nakrycia głowy był melonik – niewysoki kapelusz o wąskim rondzie i okrągłym denku. Kapelusze, jak wszystkie elementy garderoby, dobierane były odpowiednio do wydarzenia, pory roku, pory dnia i formy spędzania czasu.
Latem chętnie noszone były kapelusze słomkowe (kanotier, panama), a do stroju o charakterze turystycznym lub sportowym cyklistówki i kaszkiety (Boucher F., 2012, s.394).
Wizerunek dżentelmena tworzył nie tylko elegancki strój i akcesoria. Wagę przywiązywano również do fryzury i modnego wówczas zarostu. Na przełomie wieków noszono krótkie starannie przystrzyżone fryzury, wąsy podkręcane ku górze, a często także bokobrody. W latach 20. XX w. mężczyźni najczęściej zaczesywali włosy gładko, z wyraźnie zaznaczonym przedziałkiem, dodając fryzurze blasku brylantyną (Sieradzka A., 2013, s.113).