Kapelusze od wieków uważano za obowiązkowy element kobiecego stroju. Pod koniec XIX wieku modne były strojne nakrycia głowy z licznymi ozdobami, lamówkami, kwiatami, piórami i wstążkami umieszczanymi na dużych rondach. Kompozycja dekoracji czyniła kapelusze niepowtarzalnymi. Charakterystyczne były również starannie upinane, okazałe fryzury, do których mocowano kapelusze za pomocą specjalnych szpilek, stanowiących dodatkowy element dekoracyjny. Niekiedy stosowano wiązania pod szyją i woale przytrzymujące kapelusz (Boucher F., 2012, s.389).
Symbolem tego bogatego stylu stały się fantazyjne kreacje francuskiej projektantki Madame Virot. Wielką sławą cieszyła się również modystka Caroline Reboux (1837–1927). Jej śmiałe i awangardowe projekty, zdobiły głowy wielu znamienitych postaci ze świata sztuki i polityki, m.in. cesarzowej Eugenii, księżniczki Pauline von Metternich, aktorki Marleny Dietrich, pisarki Elsy Triolet (https://en.wikipedia.org/wiki/Caroline_Reboux).

Z czasem, wraz z powiewem art nouveau, fryzury stawały się bardziej swobodne, naturalne i zwiewne. Modne były długie włosy układane przede wszystkim w fale,  luźne upięcia i warkocze. Uczesania zdobiły spinki, szpilki i grzebyki z typowymi dla secesji motywami kwiatów lub owadów. Secesyjne inspiracje wpływały również na formę detali i linię nakryć głowy będących zwieńczeniem kobiecej sylwetki. W elementach dekoracyjnych dominowały nawiązania do natury oraz faliste kształty.

Fason nakryć głowy, podobnie jak styl fryzur, zmieniły się radykalnie w okresie międzywojennym. Wylansowano wówczas modę na krótkie włosy, strzyżenie typu bob-cut, fryzurę „pazia” lub starannie podkręcone kosmyki okalające twarz. Tej tendencji towarzyszył, charakterystyczny dla stylu lat 20. i 30. XX wieku, nowy model kapelusza o kształcie dość głębokiego kasku lub dzwonka tzw. cloche wprowadzony przez Caroline Reboux (https://fr.wikipedia.org/wiki/Caroline_Reboux).