W okresie secesji (1890-1910) modelowanie kobiecej sylwetki, zgodnie z obowiązującymi tendencjami, dążyło do kształtu litery „S”, dlatego uwydatniano kontur bogato zdobionych nakryć głowy, linię spódnic, których dolne krawędzie wywijały się na zewnątrz oraz podkreślano talię (http://buwcd.buw.uw.edu.pl/wystawa/standa06/index.htm). Kobieca figura uległa wysmukleniu, dzięki mniej rozłożystym sukniom. Duże rozmiary przybierały natomiast kapelusze, szczególnie w okresie 1909-1911 (Dziekońska-Kozłowska A., 1964, s.118).
Był to niezwykle różnorodny i bogaty okres w historii sztuki. We wszystkich dziedzinach twórczości dominowały inspiracje naturą, gięte i faliste linie, fascynacja sztuką Dalekiego Wschodu. Ikonami piękna były kobiety z obrazów Gustava Klimta i Alfonsa Muchy - pełne wdzięku, eteryczne nimfy owiane tajemnicą i puklami bujnych włosów, omdlewające pośród różnorodności motywów i zdobień.

Obok upodobania do motywów roślinnych i esowatych, finezyjnych kształtów, równoległą tendencją było zamiłowanie do form geometrycznych, pojawiające się w ornamentyce, wzorach tkanin i elementach biżuterii. Krótko przed wybuchem I wojny światowej, w modzie damskiej chętnie naśladowano styl empire (pocz. XIX wieku) oraz styl grecki. Suknie miały dekolty, drapowania, talię tuż pod biustem. Charakter strojów podkreślały lekkie, układające się tkaniny (Dziekońska-Kozłowska A., 1964, s.111-112).