Lewandowska Maria Zofia
Recenzje:
„Jest to poezja egzystencjalnego i etycznego niepokoju, dialogu z faustyczno- narcystycznymi aspiracjami i autodestrukcyjnymi dążeniami człowieka współczesnego, dwudziestowiecznego everymana”
/Jerzy Krzysztoszek: Okolice 1985 nr 6 str 50/
„Są to zaskakujące struktury poetyckie, zaskakujące wielością stawianych przez autorkę spraw i pytań, dotykających licznych sytuacji i drobiazgów ludzkiej wędrówki przez czas i przestrzeń”
/Zdzisław Mrozek: Mały słownik pisarzy Kujaw i Pomorza. 1920-1991, Bydgoszcz, 1992/
„Każdy tomik jest nową, różniącą się od poprzedniej, przygodą z wyobraźnią. Ostatnią, poemat „Wyciszenie”, należy określić jako uporządkowanie pamięci, a więc rozrachunek z przeszłością. (…) Rytmiczne wersety poematu w nastroju jesiennego zmierzchu układają się w pieśń, w której słychać różnorakie brzmienia – otwierające przestrzenie i scalające się w jedność. Powściągliwa w doborze słów, konstruowaniu zdań, dbająca o zwięzłość poetka opowiada o sobie – niezbyt głośno, nieśmiało i po to tylko, by przedstawić swe zamyślenie nad przemijaniem, sensem chwil i zdarzeń, które tworzą ludzki los”
/Jerzy Rochowiak: Nowości, 1997, nr 224/
do góry 
