Aktor, reżyser, dyrektor teatrów w Toruniu, Warszawie, Zielonej Górze
Data urodzenia: 1929 r.
Data śmierci: 1992 r.
Dyplom: 1953 - Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska w Łodzi
Debiut:
1951 - teatralny: jako asystent Kazimierza Dejmka w Teatrze Nowym w Łodzi
1952 - aktorski: rola Jerzego Prycza w przedstawieniu Domek z kart Emila Zegadłowicza w reżyserii Janusza Kłosińskiego w Teatrze Nowym w Łodzi
1956 - reżyserski: Manfred Adolfa Rudnickiego, Teatr Nowy, Łódź
Asystentem Dejmka Marek Okopiński był kilkakrotnie: przy realizacji Niezapomnianego roku 1919 w 1952 r., Henryka VI na łowach w 1953 r., Spazmów modnych w 1953 r., Świat się kończy w 1954 r. i Łaźni w 1954 r.
Przez 3 lata (1953-1956) był aktorem i koordynatorem pracy artystycznej w Teatrze Nowym w Łodzi. Przez kolejne 3 lata był aktorem, reżyserem i koordynatorem pracy artystycznej w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu, by następnie przenieść się do Katowic. Tutaj, w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego, także był aktorem, reżyserem i koordynatorem pracy artystycznej. W 1960 r. przeniósł się do Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, gdzie przebywał kolejne 3 lata pełniąc funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego.
Następnie pracował w:
1967-1969 – Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu (reżyser)
1969-1973 – Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (kierownik artystyczny)
1973-1974 – Teatrze Polskim we Wrocławiu (kierownik artystyczny)
1974-1976 – Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (reżyser)
1976-1983 – Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu (dyrektor naczelny i artystyczny)
1983-1985 – Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (reżyser)
1985-1987 – Teatrze Dramatycznym w Warszawie (dyrektor artystyczny)
1987-1991 – Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (reżyser)
Z Teatrem im. Wilama Horzycy związany dwukrotnie: jako reżyser oraz jako dyrektor naczelny i artystyczny. Siedmioletni okres pobytu Okopińskiego w Teatrze im. W. Horzycy to znaczące ożywienie toruńskiej sceny.
"Nie mam koncepcji swojego teatru" - mawiał - "tzn. idei, do której naginałbym każdy teatr, każdy zespół, z jakim pracuję. Nie mam jakiejś swojej teorii teatru jak np. teatr „poetycki” „monumentalny”, „inscenizacji”, „wspólnoty”, itp. Nie tworzę teatru, pracuję w teatrze i tworzę - jeśli już upierać się przy tym określeniu - przedstawienia. A więc chcę prowadzić teatr taki, jaki jest potrzebny, społecznie potrzebny i możliwy w ośrodku, w którym pracuję." (w: J. Stelmach, "Teatr" 1979, nr 18)
Cechy charakterystyczne inscenizacji Okopińskiego to rozbudowane inscenizacje, zmienność nastrojów, sprawne prowadzenie scen zbiorowych, ciekawy repertuar (wprowadził np. dramaty Micińskiego). W Toruniu prezentował najnowsze sztuki polskich autorów oraz dramaturgię ówczesnych krajów socjalistycznych. Za czasów Okopińskiego bardzo często na toruńskiej scenie wystawiane były sztuki Mrożka.
"Jedność większości tym realizacjom nadawała jedna cecha, charakterystyczna w ogóle dla praktyki reżyserskiej Okopińskiego: budowanie spektakli przede wszystkim na planie akcji dramatycznej, każdorazowo przejrzyście wyprowadzanej z tekstu, wyposażonej w możliwie jak najpełniejszą realistyczną motywację, w dramacie poetyckim wręcz racjonalizowanej i upotocznianej"
Janusz Skuczyński "Toruńskie teatry i festiwale teatralne w powojennym czterdziestoleciu [1945/1946- 1984/1985]", Toruń 1987
Nagrody:
1960 - I Festiwal Teatrów Śląska i Opolszczyzny - nagroda za najlepsze przedstawienie polskiej sztuki współczesnej: Wielki Bobby Krzysztofa Gruszczyńskiego w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, Wrocław
1961 - II Wrocławski Festiwal Teatralny - nagroda za reżyserię przedstawienia Kochankowie z Werony Jarosława Iwaszkiewicza w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
1962 - III Wrocławski Festiwal Teatralny - nagroda za reżyserię przedstawienia Ryszard II Williama Shakespeare'a w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze
1963 - nagroda zespołowa ministra kultury i sztuki II stopnia dla Teatru Ziemi Lubuskiej (Marek Okopiński i Stanisław Hebanowski) za działalność upowszechniającą sztukę teatralną
1963 - III Kaliskie Spotkania Teatralne - nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawień: Wyzwolenie Stanisława Wyspiańskiego i Zejście aktora Ghelderodego w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze oraz nagroda zespołowa za najlepsze przedstawienia festiwalu
1963 – Zielona Góra - nagroda redakcji Nadodrza za zasługi w rozwoju kultury polskiej na środkowym Nadodrzu
1964 - V Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu - nagroda za inscenizację przedstawienia Kordian i cham Leona Kruczkowskiego w Teatrze Polskim w Poznaniu
1965 - V Kaliskie Spotkania Teatralne - nagroda za reżyserię przedstawienia Dziecinni kochankowie Crommelyncka w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu
1966 - VI Kaliskie Spotkania Teatralne - II nagroda za przedstawienie Marchołta
1969 – Gdańsk - Order Stańczyka za reżyserię przedstawienia Rzecz listopadowa Ernesta Brylla w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku
1969 - Toruń - XI Festiwal Teatrów Polski Północnej - wyróżnienie za reżyserię przedstawienia Kordian Juliusza Słowackiego w Teatrze im.Wilama Horzycy w Toruniu
1972 - Nagroda Klubu Krytyki Teatralnej Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Boya
1973 - Nagroda im. Boya
1973 - Nagroda Widzów im. Iwo Galla dla najlepszego reżysera roku 1972 oraz nagroda za najlepsze przedstawienie roku 1972 - Burzę Shakepseare'a w Teatrze "Wybrzeże" w Gdańsku
1977 - Złota Kareta - nagroda w plebiscycie czytelników "Nowości" za reżyserię przedstawienia Horoskop Jerzego Surdykowskiego w Teatrze im.Wilama Horzycy w Toruniu
1980 - Wyróżnienie za reżyserię przedstawienia Gniazdo głuszca Wiktora Rozowa w Teatrze im.Wilama Horzycy w Toruniu
1980 - XXII Festiwal Teatrów Polski Północnej - nagroda za reżyserię przedstawienia Pani Wdzięczny Strumyk Hsiunga w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu
1982 – Toruń - XXIV Festiwal Teatrów Polski Północnej - Nagroda MKiS za realizację polskiej sztuki współczesnej Ułani Jarosława Marka Rymkiewicza w Teatrze im.Wilama Horzy
1983 - Nagroda MKiS II stopnia za osiągnięcia w twórczości reżyserskiej i kierowaniu teatrem
1983 - Toruń - XXV Festiwal Teatrów Polski Północnej - nagroda za reżyserię przedstawienia Don Juan wraca z wojny Ödöna von Horvátha w Teatrze im.Wilama Horzycy w Toruniu
1985 - Nagroda tygodnika Przyjaźń "za wielokrotne konsekwentne realizowanie na scenach polskich szczególnie wartościowych literacko i problemowo sztuk współczesnych"
1986 - Nagroda im. Wandy Wasilewskiej za działalność służącą umacnianiu przyjaźni pomiędzy Polską a ZSRR oraz krzewieniu wiedzy o Kraju Rad
Odznaczenia:
1962 - Złoty Krzyż Zasługi
1963 - Zasłużony Działacz Kultury
1966 - Odznaczenie za zasługi dla Ziemi Lubuskiej
1970 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1986 - Medal z okazji 40-lecia Teatru Wybrzeże
Zobacz także:
Abramowicz , Małgorzata
Aleksiejczuk , Ewa
Balcerek , Ryszard
Banasik , Mieczysław
Bereski , Dariusz
Betlejewska , Emilia
Bubień , Andrzej
Dahms , Maciej
Felczykowski , Jarosław
Kempa , Iwona
Kierzkowska , Maria
Korsakow , Grażyna
Kowalski , Paweł
Krzywicka , Karina
Lewandowski , Sławomir
Maciejewski , Sławomir
Maciudziński , Włodzimierz "Dziadek"
Magalska-Milczarczyk , Anna
Milczarczyk , Marek
Mycan , Tomasz
Okopiński , Marek
Teatr im. Wilama Horzycy
do góry 
