Malarz i grafik, reprezentant nurtu nowego klasycyzmu w latach 20.
Data urodzenia: 1882
Miejsce urodzenia: Lwów
Data śmierci: 1965, Toruń
Studia artystyczne rozpoczął w 1898 w Szkole Przemysłowej we Lwowie na oddziale malarstwa dekoracyjnego. Naukę kontynuował w latach 1900-1904 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem takich mistrzów jak Józef Mehoffer, Teodor Axentowicz i Stanisław Wyspiański
W okresie 1905-1926 mieszkał w Zakopanem, gdzie utrzymywał bliskie kontakty m.in. z Janem Kasprowiczem, Stefanem Żeromskim, Stanisławem i Stanisławem Ignacym Witkiewiczami, Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, Władysławem Orkanem, Tadeuszem Micińskim i Karolem Szymanowskim.
W 1907 artysta odbył podróż do Wiednia, Paryża, Berlina i Budapesztu i Monachium, a w 1908 r. wyjechał do Włoch. Tego samego roku uczestniczył w ostatniej wystawie Grupy pięciu (reprezentującej nurt młodopolskiego symbolizmu) w Wiedniu i Monachium.
W latach 1917-1922 był członkiem awangardowej grupy Ekspresjoniści polscy (przemianowanej w 1919 na Formiści).
W 1919 został profesorem zakopiańskiej Wolnej Szkole Sztuk Pięknych. Uczestniczył w wystawach ugrupowań Awangarda (Kraków 1930) i Nowa generacja (Lwów 1932). W 1926 przeniósł się do Wilna, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Rzemiosł Artystycznych, a w 1928 r. przyjął stanowisko nauczyciela malarstwa oraz projektowania tkanin i plakatów na ł też Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego.
W okresie 1940-1941 pełnił funkcję prezesa Związku Plastyków Wileńskich i wykładał w Akademii Sztuki. Podczas II wojny światowej niemal cały dorobek artystyczny Niesiołowskiego został zniszczony.
Po wojnie artysta zamieszkał w Toruniu. W latach 1946-1960 kierował Katedrą Malarstwa Sztalugowego Sekcji Sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1958 został członkiem Grupy Toruńskiej.
Twórczość Tymona Niesiołowskiego przechodziła ewolucję od stylu secesyjnego, przez fascynację formizmem i nowym klasycyzmem do dzieł malowanych pod wpływem koloryzmu. Na wczesną twórczość artysty wpływ wywarła secesyjna sztuka Gustava Klimta, ale też malarstwo Paula Gauguina. W okresie toruńskim ukształtował się dekoracyjny styl artysty nawiązujący do sztuki Henri Matisse`a.
Ulubionymi tematami w malarstwie Niesiołowskiego były akty, martwe natury i postaci z komedii Dell`arte.
1960 Niesiołowski reprezentował polską sztukę na XXX Biennale w Wenecji.
Nagrody:
1937 - srebrny medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika, Paryż
1937 - dyplom honorowy na wystawie w Carnegie Institute, Pittsburg (USA).
Odznaczenia
1955 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (z okazji 50-lecia działalności artystycznej)
Źródło:
Bogusław Mansfeld, Tymon Niesiołowski (1882-1965) malarz, profesor UMK, w: Toruńscy twórcy nauki i kultury (1945-1985), pod. redakcją Mariana Biskupa i Andrzeja Gizińskiego, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa-Poznań-Toruń, 1989
wikipedia
Zobacz także:
do góry 
