Reżyser, dramaturg, wydawca, dyrektor Teatru Ziemi Pomorskiej (obecnie Teatr im. Wilama Horzycy) w latach 1945 - 1948
Data urodzenia: 1889
Miejsce urodzenia: Lwów
Data śmierci: 02.03. 1959, Warszawa
Dyplom: reżyserską pracą dyplomową był wieczór jednoaktówek T. Rittne¬ra, C.K. Norwida i J. Czechowicza w Teatrze Narodowym, 1939, Warszawa
Praca zawodowa
1917-1918 – nauczyciel języka niemieckiego we lwowskim gimnazjum
1918 - bibliotekarz na Zamku Królewskim w Warszawie
1922 -1931- wykładowca historii dramatu w Państwowej Szkole Drama¬tycznej
1924 - sekretarz i dramaturg w Teatrze im. Bogusławskiego
1928-1937 redagowanie miesięcznika Droga, a następnie tygodnika Pion
1929 - dyrektor Państwowej Szkoły Drama¬tycznej
1931- dyrektor Teatrów Miejskich we Lwowie
1937 - zastępca dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie.
1930- 1935 – poseł na sejm z ramienia Bezpartyj¬nego Bloku Współpracy z Rządem.
1943 – 1944 - współreda¬gowanie emigracyjnego pisma Nurt
1945 – zastępca dyrektora Teatru im. Wys¬piańskiego w Katowicach
1945 - 1948 dyrektor Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu (od września 1947 jednocześnie
dyrektor Teatru Miejskiego w Bydgoszczy);
1948 -1951 dyr. T. Polskiego w Poznaniu
1951 - 1952 - zastępca dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie
1952 - 1955 - głównym reżyser, dyrektor (do 1953) Teatrów Dramatycznych we Wrocławiu.
1955 - 1957 - reży¬ser Teatru im. Słowackiego w Krakowie
1957 - dyrektor Teatru Na¬rodowego w Warszawie
Rodzina Horzycy wywodziła się z Czech. Do gimnazjum Wilam Horzyca uczęszczał we Lwowie i Stryju, gdzie zdał maturę. W 1908-1914 studiował germanistykę na uniwersytecie w Wiedniu
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, jednak z powodu problemów z sercem został przeniesiony do służby sanitarnej, a w 1916 zwolniony. Jednocześnie rozpoczął pracę literacką publikując swoje wiersze i recenzje. Należał do grupy Skamandra.
W 1924 r. został sekretarzem i dramaturgiem w Teatrze im. Bogusławskiego, a następnie współkierownikiem wraz z Leonem. Schillerem i Aleksandrem Zelwe¬rowiczem.
W 1930-1935 był posłem na sejm z ramienia Bezpartyj¬nego Bloku Współpracy z Rządem.
W latach 1928-1937 redagował miesięcznik Droga, a następnie tygodnik Pion.
Wiele podróżował (do Austrii, Włoch, Niemiec, Francji, Anglii, Hiszpanii, Grecji, Egip¬tu, Syrii, Palestyny, Stanów Zjednoczonych).
Podczas II wojny świat. przebywał przez kilka miesięcy we Lwowie. W 1940 wrócił do Warszawy, gdzie pracował jako tłumacz w Zarządzie Miejskim oraz wykładał na tajnych kursach historię literatury i współreda¬gował konspiracyjne pismo Nurt (1943-1944). Po powstaniu warszawskim przedostał się do Krakowa. W październiku 1945 został dyrektorem Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu. W 1948 przeniósł się do Poznania, następnie do Warszawy, gdzie m.in. pełnił funkcję zastępcy dyrektora Teatru Narodowego.
Zmarł po krótkiej chorobie w szpitalu, w trakcie prób swojej inscenizacji Za kuli¬sami i Miłości czystej u kąpieli morskich. Był współtwórcą doktryny polskiego teatru monumentalnego, ceniony szczególnie za inscenizacje.
W Toruniu stworzył jeden z najciekawszych teatrów w Polsce. Wystawił tu dwadzieścia sztuk - ponad połowę wszystkich utwo¬rów odegranych tam za jego dyrekcji.
W 1960 Teatr Ziemi Pomorskiej w Toruniu przemianowano na Teatr im. Wilama Horzycy.
Dorobek eseistyczny:
Juliusz Słowacki, Warszawa 1927,
Dzieje Konrada, Warszawa 1930,
Aleksander Zelwerowicz, Warsza¬wa 1935.
O dramacie, Warszawa 1969 (wydano pośmiertnie)
Jako wydawca zasłużył się redagując Bibliotekę Dramatyczną Drogi.
Horzyca był także dramatopisarzem. Sam ogłosił jednak tylko fragment dramatu Wzniesienie księżniczki Salome (Skamander 1928 z. 55). Podczas II wojny światowej napisał dramaty o Aleksandrze Wielkim, Cezarze i Wilsonie (spalone w 1944), a po wojnie - dramat o Mozarcie Pożegnanie, wystawiony w Toruniu w 1968 r. Przełożył sześć utworów dramatycznych, m.in. Magię i Śmierć Dantona.
Nagrody
1947 - III nagroda Ministerstwa Kultury i Sztuki za reżyserię i inscenizację Romea i Julii Wiliama Shakespeare’a, Festiwal Szekspirowski,
Zobacz także:
do góry 
