Dyrektor Teatrów Ziemi Pomorskiej, a następnie Teatru im. Wilama Horzycy, w latach 1958-1972, reżyser, kierownik artystyczny.
Data urodzenia: 1904
Miejsce urodzenia: Stopnica k. Kielc
Data śmierci: 1973 Toruń
Debiut:
Debiut sceniczny: rola Bekwarka w Królewskim jedynaku Lucjana Rydla, Teatr Miejski, Lublin
Debiut reżyserski: Damy i huzary A. Fredry, Stołeczny Teatr Powszechny, Warszawa, 1935
Kariera zawodowa
1936-1937 - dyrektor Teatru Popularnego w Łodzi oraz Teatru Polskiego.
1937-1939 - dyrektor artystyczny połączonych łódzkich Teatrów Miejskich.
1945-1946 - reżyser w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Warszawie,
1946-1950 - dyrektor i kierownik artystyczny Teatru im. Żeromskiego w Kielcach,
1950-1952 - kierownik artystyczny w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie,
1955-1958 – dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Rzeszowskiej (późniejszy Teatr im. Siemaszkowej),
1958-1961 – dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy i Toruniu (5 XI 1960 r. otworzył w Bydgoszczy Teatr Kameralny),
1961-1972 – dyrektor i kierownik artystyczny wTeatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu
Urodzony w Kielcach, tam też ukończył Gimnazjum im. Reja w 1925 r.
Ojciec adwokat był miłośnikiem sztuki, autorem wierszy i dramatów o tematyce społecznej, organizatorem przedstawień amatorskich, do których angażował syna. Po maturze Moryciński występował przez kilka miesięcy w teatrze objazdowym. Zrezygnował jednak z aktorstwa i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale rozpoczął współpracę z kieleckim Przeglądem Tygodniowym i warszawską Epoką, w których drukowano jego artykuły, nowele i recenzje. Po studiach rozpoczął pracę jako sekretarz w kancelarii adwokackiej, był też bibliotekarzem, a także urzędnikiem Ministerstwa. Spraw Wojskowych. Mimo tych zajęć nie zaprzestał kontaktów ze sztuką, bowiem uczył się śpiewu u T. Leliwy, a od 1930 r był sekretarzem literackim warszawskiej Reduty. Trzy lata później był już sekretarzem literackim w Teatrze Polskim oraz Teatrze Małym. W 1934 r. rozpoczął regularne studia na Wydziale Reżyserii Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Pierwszym reżyserowanym przez Morycińskiego przedstawieniem były Damy i huzary Fredry w Stołecznym Teatrze Powszechnym. W czasie okupacji przebywał w Warszawie, gdzie pracował fizycznie przy produkcji pasty do butów, a po powstaniu, będąc jeńcem oflagu w Murnau, brał udział w obozowym życiu teatralnym.
Po wyzwoleniu, w 1945 r. organizował w Lipsku repatriację polskich robotników z Saksonii i Turyngii do kraju.
Zwolennik eklektycznej różnorodności repertuarowej, przeciwnik eksperymentów formalnych "ze szkodą dla dojrzałych form i ujęć scenicznych" (Uwagi o pracy w teatrze), stawiał na zespołowość w grze aktorskiej. Uważał się za kontynuatora stylu Leona Schillera. Nigdy nie miał kom¬pleksu prowincji. chętnie inscenizował wielkie dramaty romantyczne i neoromantyczne.
W Rzeszowie reżyserował: Sen nocy letniej William Shakespeare’a, Ludzi z martwej winnicy Brandstaetter Romana, Burzę Aleksandra Ostrowskiego, Wesele Stanisława Wyspiańskiego, Bal złodziejaszków Jeana Anouilha, Balladynę Juliusza Słowackiego, Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego, Sprawę Moniki Marii Morozowicz-Szczepkowskiej
W Łodzi reżyserował m.in. Klub kawalerów (1936), Wesele (1936), Szklankę wody (1937), Kres wędrówki (1938), Brata marnotrawnego (1938), w Warszawie - Wroga ludu (1946).
Zmarł w Toruniu, w trakcie jubileuszowego, XV Festiwalu Teatrów. Polski Północnej.
Od 1973 jury tego festiwalu przyznawało wyróżniającym się młodym aktorom nagrodę im. Morycińskiego.
Nagrody
1947 – nagroda za reżyserię Snu nocy letniej, Festiwal Szekspiro¬wski, Kielce
1949 – nagroda za reżyserię Burzy A Ostrowskiego, Festiwal Sztuk Radzieckich,
1957 - Nagroda twórcza w dziedzinie teatru za rok 1956, Rzeszów
1957 - nagroda za reżyserię Wesela Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej, Rzeszów
1960 - nagroda za reżyserię Kordiana Juliusza Słowackiego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, II Festiwal Teatrów Polski Północnej, Toruń
1962 - nagroda za reżyserię przedstawienia Skandal w Hellbergu Jerzego Broszkiewicza w Teatrze im. W. Horzycy, IV Festiwal Teatrów Polski Północnej, Toruń
1963 - nagroda za reżyserię Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze im. W. Horzycy, V Festiwal Teatrów Polski Północnej, Toruń
1964 - nagroda za reżyserię przedstawienia Ścieżka zbawienia, Georga Andrade, VI Festiwal Teatrów Polski Północnej, Toruń
1968 - nagroda za twórcze poszukiwania w zakresie polskiego repertuaru współczesnego w Teatrze W. Horzycy, X Festiwal Teatrów Polski Północnej, Toruń
1972 - nagroda za całokształt osiągnięć twórczych w dziedzinie teatru, Bydgoszcz.
Odznaczenia
1957 - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Zobacz także:
do góry 
