Twórcy     Zespoły    Instytucje   

Wydarzenia    Organizacje    O nas   

Kontakt   

Urodzona w rodzinie inteligenckiej (związanej ze środowiskiem toruńskim. Od 1948 r. studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK pod kierunkiem J. Hoppena i E. Kuczyńskiego uzyskując dyplom artysty grafika w 1953 r. Następnie pogłębiała jeszcze studia w Akademii Królewskiej w Kopenhadze. Początkowo po ukończeniu studiów pracowała jako projektant w przemyśle, szybko jednak poświęciła się całkowicie pracy artystycznej, z której wyłącznie się utrzymywała. Od 1953 r. jako członek ZPAP bardzo aktywnie współtworzyła toruńskie życie artystyczne, uczestniczyła we wszystkich wystawach środowiskowych i innych działaniach twórczych. Była m.in. członkiem Grupy Touńskiej” (od 1958) oraz prestiżowego międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników "Xylon" (od 1978). W 1980 r. została wybrana prezesem toruńskiego oddziału ZPAP. W 1981 r. była inicjatorką ważnego dla grafiki polskiej przedsięwzięcia - ogólnopolskiej wystawy "Kolor w grafice" - które z czasem nabrało formy triennale i stało się imprezą o charakterze międzynarodowej, towarzyszącą Międzynarodowej Triennale Grafiki w Krakowie. Jej aktywność artystyczna wyrażała się m.in. udziałem w licznych wystawach.
Reprezentowała sztukę polską na ponad 80 wystawach za granicą, na wszystkich niemal kontynentach (od Japonii, Indii i Chin, poprzez liczne kraje europejskie, Afrykę, do Ameryki Płn. i Płd.). Uprawiała różne techniki artystyczne: rysunek, monotypię, ale głównie wypowiadała się poprzez techniki druku wypukłego, najpierw w drzeworycie, potem w linorycie jedno- i wielobarwnym. Debiutowała we wczesnych latach pięćdziesiątych, kiedy to wykonała kilkanaście drzeworytów w stylistyce E. Kuczyńskiego oraz akwafortowych widoków miasta nawiązujących do rycin Hoppena. Szybko jednak wyzwoliła się z wpływów swoich nauczycieli, dopracowując się własnego, indywidualnego języka plastycznego. W ponad czterdziestoletniej twórczości można wydzielić kilka wyraźnych okresów, wyznaczonych kolejnymi cyklami prac, różniącymi się zarówno tematyką, jak i stylistyką – dzieła nawiązujące do polskiej grafiki okresu międzywojennego, a z czasem jej drzeworyty staja się cięte bardziej zdecydowanie i szeroko, nabierają większej stylizacji. Pojawiają się również prace nawiązujące do grafiki ekspresjonistycznej, zwłaszcza niemieckiej. Z początku lat siedemdziesiątych sztuka Wąsowskiej ulega radykalnej zmianie, całkowicie niemal zrywa z dotychczasową figuratywnością i narracyjnością na rzecz czystego prawie krajobrazu, głównie krajobrazu morskiego. Zmieniła się także technika: przeważa teraz linoryt wielobarwny, w którym W operowała inaczej rylcem, zmieniając zdecydowane, kontrastowe, nieco brutalne cięcia drobną, ruchliwą i zmienną fakturą. Takimi środkami potrafiła perfekcyjnie oddać klimat pejzażu morskiego (nowej swej fascynacji): żywioł fal wzburzonych lub też gładko lśniących w poświacie księżyca. Artystka ten zasadniczy zwrot w swojej twórczości tłumaczyła tym, że ludzie chętnie szukają w sztuce spokoju, tego antidotum na nasze pełne ruchu i krzyku czasy. Jej prace znajdują się w licznych zbiorach polskich i zagranicznych, także w Toruniu - głównie w Bibliotece Uniwersyteckiej i w Muzeum Okręgowego. Zmarła 7 maja 1993.

do góry