Włodzimierz Tetmajer, ur. 31 grudnia 1861 w Harklowej koło Nowego Targu, zm. 26 grudnia 1923 w Krakowie, był polskim malarzem i grafikiem, jednym z czołowych przedstawicieli Młodej Polski. Zajmował się także działalnością polityczną i niepodległościową. W latach 1875–1886 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, następnie krótko w Wiedniu, w latach 1886–1889 w Monachium i w Académie Colarossi w Paryżu oraz w latach 1889–1895 na Oddziale Kompozycyjnym, kierowanym aż do śmierci w 1893 r. przez Jana Matejkę. Za swoje prace otrzymywał wiele nagród. Malował głównie wiejskie sceny rodzajowe i pejzaże. Był autorem wielu polichromii kościelnych (m.in. w kaplicy królowej Zofii w katedrze na Wawelu, w katedrze w Sosnowcu, w kaplicy Pod Orłami w katedrze św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu, kolegiacie Bożego Ciała w Bieczu, Bazylice Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej, Kaplicy św. Jana Nepomucena w Kościele Mariackim w Krakowie). Od 1897 roku Włodzimierz Tetmajer był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, następnie grupy Zero, a także założycielem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. W 1899 roku Włodzimierz Tetmajer wstąpił do wiedeńskiego stowarzyszenia artystów Secesja. W 1911 roku Włodzimierz Tetmajer został posłem do parlamentu austriackiego z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego. Najsłynniejszym jednak czynem politycznym Tetmajera była zgłoszona przez niego rezolucja uchwalona przez Koło Polskie w parlamencie wiedeńskim, a następnie 28 maja 1917 roku przez tzw. „Koło Sejmowe” w Krakowie stwierdzająca, że jedynym dążeniem narodu polskiego jest odzyskanie niepodległej zjednoczonej Polski z dostępem do morza