Jacek Malczewski herbu Tarnawa (ur. 14 lipca 1854 w Radomiu, zm. 8 października 1929 w Krakowie) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli symbolizmu przełomu XIX i XX wieku. Do 13. roku życia wychowywał się i kształcił w domu. W 1867 rodzice wysłali go do majątku wuja Feliksa Karczewskiego w Wielgiem, gdzie jego opiekunem i nauczycielem był pisarz i pedagog Adolf Dygasiński. Cztery lata później przeprowadził się do Krakowa, gdzie uczył się w gimnazjum oraz został wolnym słuchaczem Szkoły Sztuk Pięknych. W 1876 -1877 studiował w paryskiej École des Beaux-Arts. Pracował pod kierunkiem Jana Matejki. Odbył wiele podróży zagranicznych, w tym do Paryża, Monachium (1885-1886, 1893) Wiednia (1914-1916), Włoch (1880, 1890), Grecji i Turcji (1884 - jako rysownik-dokumentalista archeologicznej wyprawy zorganizowanej przez Karola Lanckorońskiego). W latach 1896-1900 i 1910-1921 wykładał w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych; w okresie 1912-1914 pełnił funkcję rektora tej uczelni. W latach 1899-1911 nauczał też malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego, a od 1908 prowadził kursy w Żeńskiej Szkole Sztuk Pięknych M. Niedzielskiej. W 1897 r. wstąpił do grona członków-założycieli elitarnego Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Przede wszystkim był jednak malarzem i rysownikiem, czołowym reprezentantem Młodej Polski, zwanym też ojcem symbolizmu w polskim malarstwie przełomu XIX i XX wieku. Jego prace zdobywały liczne nagrody. Jednym z najbardziej znaczących dzieł związanych z architekturą jest fresk Dzieje Artysty na krakowskim Pałacu Sztuki.