Gardzielewska Janina
Recenzje:
(…) W osobowości Janiny Gardzielewskiej znamienny spór toczą zamiłowanie do prawdy i prostoty z tęsknotami i potrzebami kreacji. (…) Istotą tej "klasycznej" fotografii jest zobrazowanie prawdy o modelu, uniknięcie ocen krytycznych przy jednoczesnym podkreśleniu cech i sytuacji charakterystycznych. Przemyślany w najdrobniejszych szczegółach obraz fotograficzny przynosi syntezę przywołującą skojarzenia malarskie. (…) Autorka z upodobaniem stosuje oświetlenie rozproszone, często bardzo słabe, aby tym wyraźniej oblicze zajaśniało w kadrze. (…) Janina Gardzielewska nie boi się literackości swych aranżowanych przestrzeni. Chętnie cytuje wizerunki przedmiotów symbolicznych o znaczeniu magicznym lub ozdobnych o znaczeniu dekoracyjnym dla podkreślenia nastroju obrazu oraz do stworzenia nowej przestrzeni, pełniej określającej właściwości modela wysublimowane przez autorkę. (…)
/Paweł Pierściński: Janina Gardzielewska. Moi znajomi – plastycy toruńscy. Toruń 1983/
(…) Janina Gardzielewska żyje w atmosferze Torunia, przeżywa odkrycia archeologiczne, śledzi okres rekonstrukcji, (…) chłonie gotyk nadwiślański. Tej fascynacji pozostała wierna w całej swej bogatej twórczości. (…) Fotografuje pejzaż Torunia, od bulwarów nadwiślańskich, panoram, prospektów, ulic i placów po budowle zabytkowe, kamieniczki, zaułki, bramy, detale. Jej praca charakteryzuje się umiejętnością wybrania fragmentu, dopasowania oświetlenia i pokonania trudności technicznych. Każda fotografia jest wynalazkiem, indywidualnie opracowanym, przemyślanym, a przy tym zawierającym porcję przeżycia artystycznego. (…) Janina Gardzielewska stworzyła w naszej fotografii nurt realizmu romantycznego. (…)
/Paweł Pierściński: Janina Gardzielewska. Fotografia. Warszawa 1985, nr 2/
do góry