Twórcy     Zespoły    Instytucje   

Wydarzenia    Organizacje    O nas   

Kontakt   

Poezja:

Stare mury

One tylko udają
że martwe ślepe i głuche
Tak naprawdę
w czułej pamięci chowają
głosy wszystkich
co tu niegdyś żyli

Jeżeli potrafisz
nie dłonią
ale sercem dotknąć
Po szorstkiej cegle
łza spłynie
ciosany kamień ci się zwierzy
z krwi co zbryzgała
dawno kiedyś
Okno otworzy się krzykiem
Herr Got!
a drugie odpowie
Jezus Maryja!
Stukot kopyt po bruku
usłyszysz
bram szeptania czułe
Pełne powietrze

tego zgiełku głosów

Słuchaj
opowieści o niegdysiejszym
życiu
Zatopione w murach
przemawia teraz
twoim bólem
twoim śmiechem
twoim przemijaniem

Kopernik

Czy po tych schodach
biegał?
Po tej poręczy zjeżdżał
jak to zwykli chłopcy?
Dumni z krajana
stworzyli mu dom
aby wysławiał
miasto urodzenia
Ale wszystko jest tutaj
jak w teatrze
na niby
Tak naprawdę
nie wiadomo
czy pod tym dachem
śnił swoje dziecięce sny
i czy były szczęśliwe?
Jego ludzkie życie
skryte tak dokładnie
za olśniewającym blaskiem
wielkiego dzieła
Czy to jego twarz
na znanym portrecie?
A może ta ze sztychu
prawdziwsza?
A może wyglądał
zupełnie inaczej?
Tylko konwalia
zaświadcza prawdziwość
konkretnością
białych dzwoneczków

( wiersze z tomiku Toruński pejzaż. Poetycki wizerunek miasta)

Górologia

Tak bardzo wyczuwalne
dotykiem dłoni
zmęczeniem stóp
groźbą lecących kamieni

Tak bliskie
w codziennym obcowaniu
od poranku po zmierzch
po nocne trwanie
w samym jądrze prastarej cichości

Tak zmienne
przy każdym kroku uczynionym w górę
objawiane w coraz nowym kształcie
oczom radośnie wnikającym w przestrzeń
w popmieszanie pionów i poziomów

Tak różne
pod dostałym słońcem lata
w szaro włóczących się jesiennych mgłach
w huku biało spływających lawin

Tak bardzo obojętne
że moja tutaj obecność
czy nieobecność
nieważne najzupełniej
i kiedyś
i dzisiaj

Poniżenie

Nie ból
jest najgroźniejszy
ani nawet lęk
przed kalectwem
Ale wołanie o basen
którego nikt
nie kwapi się
podać

(z tomu Białe przeciągi)

do góry